HASIJE SELISHTA-KRYEZIU

Shënim për autoren



Hasije Selishta Kryeziu u lind më 13 Prill 1960 në Kamenicë(Dardanë). Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Fakultetin Juridik në Prishtinë.

Ka filluar të merrej me shkrime që në shkollën fillore, por librin e parë me poezi e botoi më 2005.

Është anëtare e Lidhjes së Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës si dhe anëtare e Lidhjes Shoqatës së Poetëve Ndërkombëtar( World Poets Society).

Është shpërblyer me disa çmime në konkurset letrare në poezi dhe prozë. Vlen të përmendet se në Ferizaj (2008) është shpërblyer për prozë, ndërsa në Podujevë (2008) në takimet “Kadri Kadriu” dhe në Kumanovë në “Takimet poetike të Karadakut”- 2009, ka marrë çmime për poezi.

Përmbledhja e tretë me poezi, “Mbishkrim në lëkurë”, në “Mitingun e Poezisë”, në Gjakovë, (2007) ka qenë e përzgjedhur në grupin e pesë librave më të mirë të botuar në Kosovë midis dy mitingjeve.

Poezitë e saj janë përfshirë edhe në Antologji, ku janë prezentuar edhe shumë autorë tjerë ndërkombëtarë. Njëherit dhe janë përkthyer në shumë gjuhë të botës si ajo angleze, greke, italiane etj.

Veprat e botuara nga e njëjta autore:

1. “ Edhe nëpër varre këndova”, 2005, poezi

2. “Kur vdes në mes të largësive”, 2005, poezi

3. “Mbishkrim në lëkurë”, 2006, poezi

4. “ Përtej çmendisë”, 2008, poezi.

Poezia e Hasije Selishtës Kryeziut, formulohet duke e krijuar një sistem të ligjërimit/figurimit. Ligjërimi, në tekst bëhet ligjërim i figurshëm i shtresuar në variante, që njëherësh bëhet shenjë e identifikimit për tekstin-poezinë, gjithnjë duke e përforcuar figurën e tekstit, e cila bëhet shenjë themelore e kuptimësisë. Figurat formësohen në diskursin e tekstit, gjithnjë në funksion të semantikës. Poezia sa vjen e bëhet më e hapur si tërësi estetike në lexim. Shenjat kuptimore të shtresuara në formë të diskursit/poezisë, gjatë leximit e interpretimit bëhen shenja universale. Këtu, bota personale bëhet botë universale. Dihet se diskursi universal i



poezisë jeton gjithnjë duke shënjuar kuptime. Nga kjo figurat e tekstit ndërlidhen, çdoherë në sintetizim të idesë/tematikës. Mbi këtë parim mundësohet edhe analizimi i kodit tematik, gjithnjë më qëllim të identifikimit të vet strukturës poetike. Struktura e tekstit analizohet përmes esencave shënjuese, të cilat reflektohen në poezi. Esencat shënjuese artikulohen në tërësinë e shkrimit fiksional, çdoherë duke njohur e rinjohur relacionet/komunikimet, e shumta diskurseve tematike.

Zbrazëti/vetmi

Variantet e shumta personale shtresojnë tema/mitema, të cilat në poezinë e Hasije Selishtës Kryeziut artikulohen nga një gjendje shpirtërore me përplot emocione. Gjendja shpirtërore-subjektive portretizohet përgjatë realizimit të shkrimit fiksional. Individualja bëhet e ndjeshme/emocionalizuese, e cila në poezi paraqitet me një dhembje e dëshpërim. Pra, jepet dhembja e dëshpërimi, karshi kohës e situatës.




Koha dhe situatat e përjetuara në shpirtin e subjektit bëhen zbrazëti/vetmi. Kjo edhe më shumë e rrit dramatiken e tekstit. Ballafaqimi me situatën, padyshim në strukturën e poezive, preket e shqyrtohet, e cila ngadalë shndërrohet në përjetim të rëndë. Përjetimet e figuruara marrin gjithnjë dimension të theksuar konotimi. Konotimi i tekstit bëhet përfaqësim e theksim i Botës/Jetës/Ekzistencës. Lufta personale dhe ballafaqimi për një ekzistencë jetësore, bëhet preokupim shpirtëror e fizik. Mbi këtë ide subjekti ndërton e rindërton vuajtjen e madhe. Jo rastësisht ligjërimi identifikohet e figurohet më mollën e rënë para kohe; Nën degë molla e rënë/ Para kohe/ E papjekur po kalbet. Këto mendime të shprehura në tekst, japin atë që quhet vuajtje e brendshme individuale, që del ashtu në heshtje personale, përballë vështirësive jetësore e të qenit femër. Zbrazëtia e krijuar shpirtërore, dhe pamundësia e veprimit, e bën poeten të ligështuar dhe të ndjeshme. Pra, mungon forca e veprimit. Mbi këtë mungesë të veprimit, lindin në diskurs edhe kontrastet ideore, të cilat në përgjithësi të sistemit ndërtojnë figurën, duke u bërë para së gjithash edhe shprehje e një revolte subjektive. Kontrastet e shumta në strukturën e tekstit venerohen dukshëm, të cilat dalin kushtimisht nga rrafshi i pamundësisë. Edhe pse pamundësitë janë të shumta në jetë, e përgjatë jetës, shprehja personale-subjektive gjithmonë rri larg deklarimeve. Deklarimet nuk i pranon figura/tematika, e poezive.

Venerim përmbyllës

Duke i parë të gjitha thyerjet shpirtërore në jetë, dhe pamundësitë e veprimit, e të qenit femër, poezitë në esencë nuk e japin asnjëherë dorëzimin personal karshi jetës. Vuajtja njihet si shenjë personale, e cila gjatë shkrimit bëhet e prekshme, sugjeruese e identifikuese për (Tjetrin), kjo bëhet edhe status i kodit llojor, përgjatë kategorizimit/shkrimit. Hapësirat shtresore dhe thyerjet konvenciale funksionojnë përherë në të mirë të diskursit/tematikës. Kërkimi i vazhdueshëm i shtresave të përvojës autentike në të gjithë poezinë, bëhet themelor/përcaktues, komunikimi i shprehur sa vjen e përforcohet. Mbi këtë, autentikja nis e hapet në diskurs të



përhershëm. I gjithë pasqyrimi i vuajtjes e trishtimit, në kohë përjetimi, formohet në shenja e

variante të relativizuara. Pra, jeta relativizohet në rikthim kah figura, në variante të shumta. Në këtë mundësi të shprehjes, skema thyhet, ku jeta bëhet figurë/shkrim. Duke qenë kështu, vargu i poezisë nuk mbingarkohet në kuptimësi, përgjatë një bote fiksionale. E gjithë kjo poezinë e Hasije Selishtës Kryeziut e bën të jetë më pranë lexuesit të dashuruar në diskursin e poezisë.



Prishtinë,

5 mars 2009

Ndarja


Nuk e di ç’ të duhen sytë e mi

Kur nga terri janë lodhur

Një pjesë e kanë prej shiu

Një pjesë e vetullës

Te Molla e Kuqe

Pjesa tjetër në Ulqin

Njëra dorë në Rozafë

Tjetra në Shkup

Po çamëria

Më the kam gishtin

E bukur për unazë

Por unë jam shumë larg

Si mund të përqafohemi

Kur trupi është ndarë

Mos më thuaj se më ke harruar

Kur unë yllëza jote jam aq larg

UDHËTIM DJALLËZOR




















Kahe


Kemi mundur

Të mos e prekim robërinë

Nën pushtet

Të mos digjemi për liri

Kemi mundur

Të provojmë vdekjen

Si kemi lindur

Të mos na merr zjarri

Dhe të jemi dëshmitarë

Për të gjithë ata që ranë

Kur nuk isha në Berlin

Nga Molla e Kuqe

Ma ndryshuan kufirin


Nën mollë kam ëndërruar

Hënën e yjet

Nata duke i ruajtur

Por nuk e di

Pse nuk isha zgjuar

Po thahem shqip


Në një gotë pritjeje

Jam djegur

Së bashku me luleborën

Kam shumë etje

Po thahem shqip

Nëpër muret e zeza

Ende nuk dihet

Cilat gota

Mbushen nga shiu

Aktori rri para Teatrit

Me duar në xhepa

Çka më duhet

Heshtja e tij

Dhe ëndrrat

ota e dëshpërimit


Nëpër dhomën time

Zjarri udhëton

Sa pushteti e egër jam

Shumë vite

Frymëmarrja ime

Është avulluar

Mos më pyetni

Se cili trëndafil i bardhë

Ka pirë ujë

Në gotën time të dëshpërimit

Gota e dëshpërimit


Nëpër dhomën time

Zjarri udhëton

Sa pushteti e egër jam

Shumë vite

Frymëmarrja ime

Është avulluar

Mos më pyetni

Se cili trëndafil i bardhë

Ka pirë ujë

Në gotën time të dëshpërimit

Gota e dëshpërimit


Nëpër dhomën time

Zjarri udhëton

Sa pushteti e egër jam

Shumë vite

Frymëmarrja ime

Është avulluar

Mos më pyetni

Se cili trëndafil i bardhë

Ka pirë ujë

Në gotën time të dëshpërimit

Pezull


Në kulmin e lartësisë

Ëndrra e sajuar shpresashumë

Derëhapur luan në përbashkësi

Trungu i pemës mollën mban

As e verdhë as e pjekur

Në dilemë jam a ta marr

Para meje gota përgjysmë

Përzihen mendjet në avullim

Ta zbraz gotën a ta mbush plot

Këpuca ma vrau këmbën

Dora është ngrirë

Si ta hap dritaren

Që ajëri të mos ngulfat

Si ta kap atë lartësi

As në tokë as në qiell

Pezull rri

Vallëzim gurësh


Doli një thërmi prej guri

Dhe u fut në rërë

Guralecët tjerë

Pas tij filluan vallëzimin

Gurët do të vëllazërohen

Rëra motërzohet

Në përbashkësi

Vallëzimi madhërohet

Tharja


Kur kam parë defektet

Si shndërrohen në përparësi pushteti

Kam filluar të thahem

Si për vetëvrasje

Egërsia më pikturon

Me ngjyrë të zezë

Mos të më sheh askush

Se si po thahem

Do të lodhem shumë

Nëse lulet vyshken

Nuk mund të ik

Pa e matur vesën e tyre

Para se të vetëvritem nga tharja

Do t’i zhduk defektet

Për të rifreskuar gjethet

Që kanë filluar të zverdhen

Gota e dëshpërimit


Nëpër dhomën time

Zjarri udhëton

Sa pushteti e egër jam

Shumë vite

Frymëmarrja ime

Është avulluar

Mos më pyetni

Se cili trëndafil i bardhë

Ka pirë ujë

Në gotën time të dëshpërimit